Tory Island, maandag 23 februari 1942 23-02-1942
Freetown - Liverpool
Snowflakes
Dinsdag 24 februari 1942 Het begint al wat kouder te worden; overdag is de luchttemperatuur 12 graden. De Hope Range viel enige malen uit wegens machineschade dus verminderden we vaart. Vandaag mijn laatste wasje gedaan, gestreken en gerepareerd.
Woensdag 25 februari 1942 ’s Nachts is het niet prettig met die heldere maan erbij. Je kunt een eventuele duikboot dan niet zien maar hij ziet jou heel goed. Gisteren tegen de middag hebben beide oorlogsschepen nog dieptebommen gegooid ver achter het konvooi. Gisterochtend kwam de grote escortekruiser (met veel kanonnen en antiluchtvaart en dieptebommen gewapend) bij ons langszij en gaf hij ons zes snowflakes na eerst een lijn overgeschoten te hebben; dit zijn lichtfakkels aan een parachute die met hetzelfde toestel als de parachute-antenne (P.A.-rockets) afgeschoten worden; we hadden die al in Liverpool gekregen. Die snowflakes worden gebruikt als er ’s nachts een duikboot gerapporteerd is, waarop alle schepen vier snowflakes afschieten met een pauze van 35 à 40 seconden ertussen. Het water wordt dan hel verlicht. Je moet niet in de fakkel kijken want dan wordt je tijdelijk verblind; daarom neem ik nu op de hondenwacht een zonnebril mee! Enige nachten geleden in het pikdonker op de hondenwacht was ik gedurende een half uur het konvooi kwijt. De evasive steering wordt niet meer gebruikt; tegenwoordig wordt tegen donker koers veranderd en als het goed donker is, bijvoorbeeld vier uur later, weer een andere koers gestuurd. De Russen hebben enige grote overwinningen behaald, maar Churchill sprak over grote scheepvaartverliezen en grote druk op de marine.
Donderdag 26 februari 1942 De laatste dagen druk met administratie. Nu Amerika in oorlog is, kan ik u niet meer via Hilda schrijven. De mitrailleurs en de Holman-projector zijn nu doorlopend bezet.
Vrijdag 27 februari 1942 Vandaag ruw weer uit het westzuidwesten, met hagel- en regenbuien. Het is nu koud geworden. Om 14.30 uur waren we bij Tory Island, aan de noordwestkust van Ierland en spoedig daarna verliet de commodore City of Yokohama het konvooi om linksaf te slaan naar Oban terwijl wij met zijn vieren (Incomati, Hope Range, Hoanda, en Salland) verder gingen. Een veel veiliger gevoel is het al hier; geen gevaar van duikboten meer maar nog wel van vliegtuigen; eigenaardig dat we helemaal nog geen Engelse vliegtuigen zien deze keer. Anders patrouilleren die hier al; wel zagen we enige vissersschepen onder de Ierse kust. Gelukkig dat we uit het langzame konvooi gegaan zijn want die anderen zitten nog een dag of vier achter ons.
243 Dinsdag 24 Februari 1942. Gisteren en vandaag waren 2 dagen van helder weer en zonneschijn, met ’s avonds alweer de maan erbij, hetgeen nu juist geen prettig weer is voor het convooi. Het begint al wat kouder te worden, overdag is de luchttemperatuur 12° C. De “Hope Range” (nr 12) viel eenige malen uit wegens machine schade, dus verminderden wij vaart voor hem.- Vandaag mijn laatste waschje gedaan, gestreken en gerepareerd.-
Woensdag 25 Februari 1942. ’s Nachts is het de laatste dagen niet prettig met die heldere maan erbij. Je kunt een eventueele duikboot dan niet zien, maar hij ziet jou heel goed. Gisteren tegen de middag, hebben beide oorlogsschepen nog dieptebommen gegooid ver achter het convooi. Gisterochtend kwam de groote escorte-kruiser ( met veel kanonnen en anti-luchtvaart en dieptebommen gewapend) 244 bij ons langszij, en gaf hij ons 6 “snowflakes” over, na eerst een lijn overgeschoten te hebben; dit zijn lichtfakkels aan een parachute die met hetzelfde toestel als de parachute-antenne (P.A.-rockets) afgeschoten worden, die wij al te Liverpool gekregen hadden. Die “snowflakes” worden gebruikt als er ’s nachts een duikboot gerapporteerd is door een van de schepen van het convooi (door middel van het sein: “2 witte vuurpijlen”), waarop alle schepen 4 snowflakes afschieten, met 35 à 40 seconden tusschenpoozen. Het water wordt dan hel verlicht, doch je moet niet in de fakkel zelf kijken, daar je dan tijdelijk verblind wordt; daarom neem ik nu op de hondewacht een zonnebril mee!-
Eenige nachten geleden in het pikdonker op de hondewacht was ik gedurende een half uur het convooi kwijt.-
De “evasive” steering (zie bldz. 105) wordt ook niet meer gebruikt; thans wordt tegen 245 donker koers veranderd, en als het goed donker is, b.v. 4 uren later, weer een andere koers gestuurd.- De Russen hebben eenige groote overwinningen behaald; doch Churchill sprak over groote scheepvaartverliezen, en groote druk op de marine.-
Donderdag 26 Februari 1942. De laatste dagen druk met administratie; vandaag werd het regen, met ZWe wind, hetgeen voor ons veel beter m.h.o. op duikbooten. – Nu Amerika in oorlog is, kan ik U niet meer over Hilda schrijven.-
De mitrailleurs en Holman projector zijn nu vanaf 20° Wl. doorlopend bezet, vanaf 35° Nl. waren ze gedeeltelijk bezet, tegen luchtaanvallen.-
Vrijdag 27 Febr. ’42. Vandaag ruw weer uit het WZW. met hagel- en regenbuien. Het is nu koud geworden, 5° Celsius is de temperatuur. Te 2.30 n.m. waren wij bij Tory Island, aan de NW. kust van Ierland, en spoedig daarna verliet de Commodore “City 246 of Yokohama” (zie bl. 992) het convooi, om linksaf te slaan naar Oban, terwijl wij met zijn vieren (“Incomati”, “Hope Range”, “Hoanda” (Belg), en “Salland”) verder gingen; wij voeren nu 22, achter de “Incomati” die de nieuwe Guide werd. Een veel veiliger gevoel is het al hierzoo; geen gevaar van duikbooten meer, doch nog wel van vliegtuigen; eigenaardig dat we heelemaal nog geen Engelsche vliegtuigen ook zagen deze keer, anders patrouilleeren die hier al; wel zagen we eenige visserschepen onder de Iersche kust. Nu maar gelukkig dat wij al uit het langzame convooi gegaan zijn met 5 schepen (bldz. 240), want die anderen zitten nu nog wel ± 4 dagen achter ons.