Slecht oorlogsnieuws

Zaterdag 4 Juli 1942. Vandaag is de datum dat ik ± 15 jaar geleden mijn eerste stuurmansrang haalde. Wat leek het leven toen moeilijk, en toch denk je daar nu heel anders over.

Het begon vanochtend op de hondewacht al met mist, zoodat je af en toe je voorganger kwijt was. Aan één kant misschien toch maar gelukkig, want er waren nog 441 meer onderzeeërs in de buurt gesignaleerd. Met dagworden waren er 11 schepen over, de andere 3 [1] waren wij in de mist vannacht kwijt geraakt. Vandaag was het soms mooi zonnig weer, doch ook veel mist. Wij hadden nu 1 jager (Noorman) en 3 korvetten bij ons als escorte.

- Slecht oorlogsnieuws: Sebastopol is gevallen, en het Suezkanaal wordt zeer ernstig bedreigd door Rommel, de Duitsche generaal in Noord-Afrika.-

Zondag 5 Juli 1942. Een heel wat slechter Zondag dan een week geleden toen wij nog heerlijk in het bosch en bij het meer rondwandelden. Wij hadden de geheele hondewacht mist, steeds maar blazen op de fluit met het convooi bij ons; het klaarde pas op te 11u15min vanochtend, toen wij vlak voor Halifax waren. Ik was er op de 442 voormiddag bij gebleven op de brug, als 1e stuurman zijnde, totdat het helder werd.

Vanmiddag 14u20min ankerden wij ter reede Halifax in het Bedford Basin, waar alle schepen liggen die met convooi mee gaan. Het was een buitengewoon warme en mooie dag, maar ’s avonds werd het weer mistig rondom. Je ligt hier als het ware in een groote kom, omgeven door groene heuvels met dennebosschen. Er ging juist een klein convooi uit, van ± 8 schepen, om de Zuid bestemd. En ook gingen er 2 groote Amerikaansche destroyers naar buiten. Net als vorige keer  (bl. 313) lagen er wel ± 40 korvetten, jagers enz. binnen, doch er schijnen van de vloot van 200 altijd zoo’n 40 binnen te liggen.

443 Kwam er nu maar eens wat doorzicht in de oorlog, dat wij gauw naar huis konden gaan, maar op deze manier kan het nog jaren duren. En wij zitten nu al ruim 2 jaren zelf in de daadwerkelijke oorlog. En tot nog toe ben ik er goed doorheen gerold, maar dat zal toch niet altijd zoo kunnen blijven, ben ik bang voor. Wij zullen het beste maar hopen. De vaart op Engeland is nu niet bepaald de slechtste, want langs de Oostkust van Noord-Amerika is het veel gevaarlijker: de K.N.S.M. b.v. heeft al ± 12 schepen verloren in ± 6 weken tijd! O.a. is de “Crijnssen” spoorloos verdwenen, niets meer van de menschen gehoord.- Wij zagen hier vandaag nog de “Mars” en de “Ulysses” liggen van Sjoerd’s Maatschappij.

Ik ben benieuwd of wij morgen nog weggaan; ik ga maar vroeg slapen, dit wordt waarschijnlijk de laatste rustige “boerennacht”; daarna 444 komen er weer allemaal hondewachten, en gekleed slapen! Kon ik, al was het maar voor een oogenblikje, maar even bij U thuis kijken! Het verlangen naar huis wordt soms te sterk. Zou U mijn Roode Kruisbrieven nog gekregen hebben, en zou er al antwoord van U liggen als wij weer in Liverpool terug zijn? Maar moed gehouden!

Vorige Zondag, 28 Juni, stond er in de New Yorksche krant dat er 8 Duitschers gearresteerd waren, die eenige weken te voren door Duitsche duikbooten hier stiekum aan land gezet waren! Een brutaal stukje hè, zij hadden veel geld en ontploffingsmiddelen bij zich, allemaal om sabotage te plegen in de Vereenigde 445 Staten.-

Mijn gerepareerde polshorloge loopt nu weer goed, ik had het immers vorige reis te New York achtergelaten (bl. 308).- Voor de pas getrouwde 3e machinist v. Donk (bl. 377) hadden wij te New York een aardige thee of koffiepot met melkkan en suikerschaal , op een mooi blad, alles vernikkeld, gekocht, want in Engeland is die boel haast niet meer te koop.-

Wat mij nog trof bij mijn autotocht naar Pocono Mountains, was de reclame die er onderweg gemaakt werd op aanplakborden enz. voor godsdienst. En in de bosschen bij de kampen zagen wij aan de oever van het meer z.g. “vesper landings”, dat waren plekken met een ruw steenen kruis en een soort rotsachtig altaar, waar ’s avonds godsdienstoefening werd gehouden.- (bl. 433 – 436).-

[1] Alle 3 Amerikanen!